Program polegający na długofalowym wsparciu rodzin ukraińskich dotkniętych skutkami wojny przez rodziny polskie. Nawiązaliśmy współpracę z organizacjami ukraińskimi i wspólnie wyszukujemy rodziny - ofiary wojny, które pozostały w Ukrainie. Przygotujemy spis jej potrzeb i skontaktujemy z polską rodziną wspierającą. Monitorujemy przebieg programu i wspieramy jego uczestników.
Dlaczego to robimy?
Często myślę, że na loterii życia wyciągam tylko pełne losy. Tym bardziej więc czuję się zobowiązana, żeby dzielić się dobrem. Dawać nie tylko pieniądze - także swój czas, energię, wiedzę i pracę. Wspierać tych, którzy nie mają tak podstawowych warunków godnego życia jak pokój, bezpieczeństwo, zdrowie i własny dach głową - a to jest właśnie codzienność rodzin, które żyją w walczącej Ukrainie. Anna Kozłowska
Gdy w stanie wojennym odsiadywałem wyrok za działalność opozycyjną, moja rodzina oraz rodziny represjonowanych kolegów zaczęły otrzymywać paczki z zagranicy, najczęściej z Francji, od nieznajomych osób. Do dziś pamiętam, jaki to był zastrzyk optymizmu. Znak, że wolny świat o nas pamięta - nie politycy, ludzie z pierwszych stron gazet, ale zwykli obywatele. Paczki przychodziły niezależnie od wielkich transportów z pomocą charytatywną kierowaną bardziej bezosobowo. Zaciągnęliśmy wtedy dług, który teraz staram się spłacać. Edward Nowak
Działanie w zespole „Solidarność Rodzin” daje mi poczucie czegoś, co nazywam sprawstwem obywatelskim. Satysfakcję z każdego kolejnego transportu do Ukrainy. Cieszy mnie dobra współpraca z naszym ukraińskim partnerem, organizacją pozarządową z Czernihowa. Myślę, że tak krzepnie tam społeczeństwo obywatelskie, fundamentalne dla demokracji. Elżbieta Niedźwiecka
Mam głębokie poczucie, że Ukraińcy walczący z Rosją robią to także za nas, naszą wolność i pokój. Uważam, że pomagając rodzinom które ucierpiały w wyniku działań wojennych, często straciły najbliższych, chociaż trochę wspieram walczących na froncie. Jakbym im mówił - nie martwcie się o bliskich, opiekujemy się nimi. Jacek Niedźwiecki
Moi dziadkowie przeżyli dwie wojny światowe, rodzice tę drugą. Jedni i drodzy mówili nam o strachu, o walce tej zbrojnej na froncie i tej codziennej o przeżycie rodziny. Babcia krakowska opowiadała jak piekła chleb - zawsze więcej bochenków, bo trzeba zanieść do wysiedlonych spod Poznania. Babcia mieszkająca koło Radłowa też piekła więcej, bo po chleb wpadali nocą chłopcy z lasu. Wspominali jeszcze coś - gesty dobroci, których wtedy sami doświadczyli. Ratujących życie, dających siłę i ocalających wiarę w ludzi. Było dla mnie oczywiste, że tak trzeba. Krystyna Ryczaj-Marchewczyk
Od początku rosyjskiej agresji starałem się pomagać Ukraińcom. W projekt "Solidarność Rodzin" zaangażowałem się bo lubię działać bez rozbudowanej biurokracji, szybko i efektywnie. Mam pewność że każda złotówka trafiająca na nasze konto jest wydawana zgodnie z intencjami ofiarodawców. Krzysztof Chutkiewicz
W Ukrainie została moja rodzina, przyjaciele i znajomi. Ze strachem i bólem śledzę wiadomości z frontu, próbuję być w kontakcie z bliskimi. Staram się pomagać najlepiej jak potrafię - tłumaczyć, pośredniczyć w kontaktach, przekazywać informacje. Czasami ogarnia mnie zwątpienie, że to co robię to taki mały plasterek na skaleczenie. Ale może dzięki temu plasterkowi ktoś uniknie zakażenia? Natalia Bishko
